2014 Massemen - Lourdes

Goeie morgen,

8.30 uur opstaan, wat een luxe! De emoties van het aankomen in Lourdes gisteren doorgespoeld. Letterlijk en figuurlijk.

Met Evelien, Kevin en Carine heb ik deelgenomen aan de KAARSJESPROCESSIE! Ook dat moest. Indrukwekkend! Een ander woord heb ik er niet voor. De GROT… het Mariabeeld! Ik heb me vastgeklampt aan die strohalm toen Basje het zeer moeilijk had. DANKBAAR zal ik altijd aan deze plek terugdenken.

Met een voldaan gevoel blik ik terug. WTC LAMBROEK heeft geen grenzen! De vriendschapsbanden werden in die 11 dagen aangesnoerd. Dit is een band waarop we verder kunnen bouwen.

Nee, ik heb geen nieuwe plannen in mijn achterhoofd. Dit was iets apart. Weldra wordt alles opnieuw normaal. Vergeten zal ik dit nooit! Nooit… daar voor was alles te intens. Al vergeet je snel de pijn. De ontberingen door de hitte, de hellingen, het onweer… we zullen er nog vaak over vertellen.

Vandaag zwaaien Carine en ik Evelien en Kevin uit! Ik ben zeer blij dat ze er waren. Samen maakten we die zware periode na de geboorte van Bas door! Hechter was onze band nooit. Het slot van de KAARSJESPROCESSIE was er voor mij even teveel aan… de film speelde zich nog even af. Evelien en Kevin waren er toen voor mij. Hopelijk mag ik er nog lang voor hen zijn.

Freddy

Yessssssssssssssssssssssssss! We hebben het voor mekaar! We vertrokken in Nogarao met goede moed. Kon het ons wat schelen dat men meteen wat kuitenbijters serveerde. Op eentje komt het niet meer aan… Het zonnetje verstopte zich lang en dat was maar goed ook. In Franqueville stopten we een eerste keer na 36km… wisten wij veel dat 10km verder de rit van de Tour de France begon. Sorry Vincenzo Nibali dat we niet eens langs zijn gekomen! We hadden een afspraak met Maria… en vrouwen laat je niet wachten. Op deze fantastische reis kwamen we toch wel Freddy Plehiers tegen zeker. Plots een belletje… Fred rijden jullie op de D935? Inderdaad… luttele tellen later een knuffel! De wereld is klein!

Op een zucht van Tarbes haalden we een laatste keer de picknicktafel boven… geen enkele begeleider zal er morgen rouwig om zijn als het niet meer moet. Het was tijdens de rit opvallend stil… het eerste bordje LOURDES miste zijn effect niet! ‘We zijn er bijna’, fluisterde Johan me in het oor. Op 2km van de ‘grot’ trok ik mijn t-shirt van Bas en Renée aan! Enkel met dit t-shirt aan is mijn missie geslaagd. Het onthaal was overweldigend. Audrey was de orkestmeester. ‘Yes you can’, was de boodschap van mijn kleinkinderen doorgegeven door Kevin en Evelien. Yes… opa heeft het geklaard met de hulp van echte vrienden. Geert en Ivan waren mijn engelbewaarders… Moed inspreken en weten dat er nooit een antwoord komt, is straf.

Waar plaats ik deze trip in de rijke geschiedenis van onze club? 11 dagen fietsen is niet min. Net zo min 11 dagen op elkaars lip leven simpel is. Geven en nemen ligt dan doorlopend in een balans. Wij hielden die balans perfect in evenwicht omdat iedereen wou dat deze missie zou slagen.

Na de begroeting door onze supporters volgde er een WTCL-moment met ooooooooooo’s in een brasserie in de schaduw van de grot. Die momenten koester ik. Opnieuw hebben we bewezen dat we heel groot kunnen zijn in kleine dingen. Lourdes sla ik op in mijn geheugen. Voor eeuwig en altijd zijn ze synoniem voor Bas en Renée, voor Evelien en Wim, Kevin en Brecht! 1.6.2009, de geboorte van Bas, veranderde alles! Dankbaar om de vele mooie momenten schuif ik vanavond aan voor de ‘kaarsjesprocessie’! Pas dan is mijn belofte helemaal ingelost.

Duizendmaal dank aan de vele mensen, die ons in woord en daad steunden. Deze welke ik niet hoorde… ook bedankt! Weten dat jullie de blog volgden volstaat… en bevestigt dat het jullie interesseerde! Of er morgen een blog is, weet ik niet! Wat brengt de avond? De nacht? Wie weet wat er op me afkomt? De focus staat nu reeds op normaal…

Freddy

Goeie morgen,

Deze jongen had niet zijn beste nacht en daar zijn verschillende redenen voor. Knie en rug doen pijn, maar er is meer. Emoties overvallen de groep. ‘We zijn er bijna’, zong Laura gisteren tijdens de rit naar Nogaro. We zijn er bijna. Na wat gisteren gebeurde, weiger ik nu al victorie te kraaien. Vandaag zal ik nog meer dan de dagen er voor opletten. Nu mag het niet meer fout gaan.

Gisterenavond zaten we opnieuw samen in de bar. Die avond was gelijk aan vele andere en toch weer niet. Een mail van mijn zoon Kevin maakte me stil. Toen mijn schoonzoon Wim Basje doorgaf, was het hek helemaal van de dam. ‘Dag, opa! Morgen een dikke duim, opa’, riep Basje me toe. Geert hield het aan tafel niet droog. Ivan vreest de confrontatie met Lourdes! Na iedere rit valt hij me snikkend in de armen. Ik weet waarom dit voor Ivan zo een belangrijke trip is. Omschrijven in woorden wat Ivan tijdens deze reis voor ons betekende, kan ik niet. Kilometerslang reed Ivan op kop, hij was de gids. En het heeft gebotst ook met ondergetekende. Ivan blijft zijn eigenzinnige zelf. Dat hét gelijk niet bestaat, heeft Ivan inmiddels begrepen. Ivan is een kerel met een koekenbroden hart. Ik zal er zijn op weg naar Lourdes, Ivan! Samen kraken we harde noten. Duizendmaal, bedankt! Johan, Ronny, Patrick, Willy, Geert en Laura wil ik bedanken voor de kameraadschap en het wederzijds respect. Onze ketting was één sterke schakel! Merci!

Met Lourdes in zicht wil ik de vele supporters, die dagelijks een bericht stuurden, bedanken. De groep reageerde telkens enthousiast wanneer ik het voorlas. Bedankt Christine en Lotte, Carine en Dirk! Bedankt ook aan de vrouwen van de fietsers op het thuisfront. Zonder jullie steun hadden we dit niet gered. Last but not least dank ik mijn Carine. De voorbije zes maanden was ik niet de meest gezellige partner. Lourdes werd een obsessie… Als ik weer eens thuiskwam van een training welke tegenviel, was ik niet te genieten. Samen hebben we naar deze reis toegeleefd. In de polders van Blankenberge heb ik gevochten tegen de natuurelementen, maar vooral tegen mezelf. Als ik in de zetel plofte, was jij er om me te steunen. Merci, muis! Ik sta bij jou in het krijt.

Nu ontbijten en dan de baan op. Alweer… 11 dagen een vast ritueel. Als voorzitter ben ik fier. Heel fier op een schitterende club. Tot vanavond in Lourdes! Wat een heerlijke gedachte.

Freddy

De zon scheen toen we Marmande verlieten, maar snel werden we met een grijs wolkendek geconfronteerd. Het bleef zwoel, maar de zon verstopte zich!

Pech? Het boezemde ons schrik in. Op twee lekke banden en een paar omleidingen na, bleven we gespaard van tegenslagen. Vandaag kregen we de volle lading… De rit verliep vlot, te vlot wellicht!

Een eerste stop hadden we voorzien in de schaduw van een kerk, links van de weg. De begeleiders kozen, geen verwijt overigens, voor een andere locatie. Ondergetekende schoof uit op los zand en keien. Gevolg: knie opengereten. Dit akkefietje kon de pret niet bederven. Vol goede moed reden we verder. Bergop en bergaf. Geen spitse puisten meer tot de tweede stop, de parking van de ‘Franse boerenbond’. Harde ondergrond, men weet maar nooit. Het slot was iets pittiger. Opnieuw sloeg het noodlot toe toen Geert en Beeckie in elkaar haakten. Bij Geert beperkt het zich tot een ‘blauwe sterre’ op de bil. Beeckie haalde knie en elleboog open. Na die twee tuimelpertes zat de schrik er goed in. Geen twee zonder drie, weet je wel! We bereikten Hotel Solenca in Nogara zonder verdere builen en blutsen. Té vroeg weliswaar, de kamers waren pas klaar om 15 uur. We paarden het nuttige aan het aangename… rode wijn mét hapjes!

Met Geert en Ivan, die het emotioneel zeer moeilijk heeft, verkende ik de slotrit! We rijden van Nogaro naar Risque. Een 12-tal best pittige kilometers met enkele stevige beklimmingen. Daarna wordt het rustiger… al is dat in de Midi-Pyrenées zeer relatief. Na 35km gaan we een eerste keer in de remmen. Lourdes is dan nog een 55-tal kilometer… Hoe we gaan reageren wanneer we het eerste bordje ‘LOURDES’ zien, weet ik niet.

Samen hebben we deze klus bijna geklaard. Samen… onze ketting was zo sterk als de zwakste schakel. Hoe ik in Lourdes ga reageren, weet ik niet. Er wacht een onthaalcomité… Wie? Rita, Audrey, Lea en Ginette zijn zekerheden. Onze begeleiders zullen een erehaag vormen. Mijn kinderen zien, zal pieken! Zij weten waarom. Zij weten hoe zwaar ik in deze onderneming investeerde. Lijf en leden werden niet gespaard. Mag ik fier zijn als ik het haal? Mag ik iedereen nu al danken welke er een steentje toe bijdroeg. YES WE CAN! Zeker weten.

Freddy

Goeie morgen,

Deze jongen is tot rust gekomen. Ja, ik heb getwijfeld! Zeker na dag 2! Toen heb ik alle sterren van de hemel in eens zien passeren. Dag 3 draaiden mijn benen vierkant! Waar het ook maar kon, ben ik steun gaan zoeken. Steeds weer kwam ik bij die twee kleine parels terecht! Breed lachend, kijken ze me nu al ruim 1000km recht in de ogen. Nog even doorbijten, opa!

Vandaag rijden we het departement Lot(te)-Garonne door. Met voor elk wat wils. Een ‘lac’, een kasteel, foie gras, meloenen… Frankrijk is een mooi land, maar dat wisten jullie al. Wat me opvalt, is de rust welke er in de dorpjes is. Men komt er nauwelijks een kat tegen.

Net als iedere morgen ben ik ook vandaag om 6.15 uur opgestaan. Mijn eerste daad is even gaan kijken of de fietsen heelhuids de nacht zijn doorgekomen. Zijn onze volgwagens nog intact?

Vandaag rijden we de voorlaatste rit. Morgen is er de blijde intrede in Lourdes. Het was ooit zo ver af en nu plots zo dicht bij. Ik ben fier dat ik voorzitter mag zijn van zo een schitterende club. Deze reis bracht ons allen veel dichter bij elkaar. Eendracht was macht! Wanneer er zich alweer een kuitenbijter aandiende, was het goed te weten dat er een engelbewaarder waakte. Iedereen voelde de pijn, maar verbeet het om anderen te helpen. We hebben bergen verzet met vriendschap, clubliefde en gedrevenheid als componenten.

Morgen laten we de emoties de vrije loop. Het warme welkom dat ons in Lourdes wacht, ontroert me nu al. De ‘high five’ na iedere rit wordt steeds intenser. Gisteren zag ik tranen bij een harde bink. Ook hij heeft een rekening openstaan. Belofte maakt schuld. Dit moest ik doen omdat er zoveel loze beloften de wereld worden ingestuurd. Het besef dat ik dit nooit alleen had gerealiseerd, betekent dat iedereen welke bij dit project was betrokken een plaats in mijn hart heeft ingenomen.

@ Evelien, mijn lieve dochter!

Het bericht dat je me stuurde voor ik vertrok, heb ik iedere dag herlezen.

1.6.2009… de dag die alles veranderde, die alle vanzelfsprekendheden wegnam. Die dag vertrokken we voor een lange reis… elk apart en toch samen.

Pap, jij wil afrekenen met de demonen van die dag. Dat siert je. Dat Bas je mentale reisgezel mag zijn, is een eer.

25.7.2014 wordt memorabel. De dag waarop we inzien dat de reis de bestemming is.

Tot vanavond!

Freddy

Périgueux-Marmande, 115km! Hotel Campanile!

Mijn humeur is beter, dan toen ik vanmorgen Périgueux verliet! Ik weet niet wat het was… Plots bekeek ik alles door een donkere bril… Met mijn tanden kon ik hout klieven. Angst om wat zich zou aandienen misschien? De warmte? De hellingen? Alles werkte op mijn zenuwen… Moe worden zeker! Moe zijn… ik geef het graag toe!

We verlieten Périgueux richting Bergerac! Eerst wat bergaf en dan plots boem-patat serieus bergop… De eerste keer schakelen naar de kleinste versnelling (39×28). Daarna via een D-weg op en af. Het treintje bolde goed. In Saint-Georges de Montclar knepen we na 37km de remmen dicht. Opnieuw een stop in een groen en mooi decor. Vandaar naar de agglomeratie van Bergerac… De route nationale, de brug naar de D933, viel mee!

MONBAZILLAC! Château, degustatie… Bedankt, nu niet! De ‘caves’ niet te tellen op de vingers van één hand! Een spitse puist schoof men voor de wielen. In Rouffignac de Sigoules, net voorbij de top van die col, ademde alles geel, groen, wit en bolletjes uit! De TOUR de FRANCE! We volgden het traject dat de renners vrijdag ook volgen! De laatste 30km reden we over een Vlaamse Ardennen-traject! Op en af, maar te doen! Krampen hinderden Patje even… Johan en Geert blijven hinder ondervinden van pijnlijke voeten. Wie niets voelt, steekt de vinger op!

Inmiddels staan er meer dan 1000km op de teller. Nog 2 ritten te gaan… Morgen rijden we naar Nogaro! Nogaro? Ik geef graag toe dat ik er nog nooit van hoorde voor ik aan deze reis begon. Verkennen, doe ik opnieuw! Niets laat ik aan het toeval over.

Men voorspelt de komende dagen opnieuw onweer! Hopelijk valt het mee! Deze voormiddag was het warm, maar doenbaar! Na de middag klom het kwik op tot 32°! Toen het echt bloedheet werd, hadden we al een douchke gepakt.

Tot morgen!

Freddy

Hotel Mercure Centre Périgueux! 6.30 uur!

Ik zoek de bar op…

‘Internet werkt niet op de kamer’, kaatst een overijverige ‘tetteraar’ terug. ‘Bizar’, probeert ze de schijn op te houden dat er niet echt een probleem is. ‘We duiken de kelder in’, is de volgende uitsmijter. Wat kan het mij ook schelen.

Nee, madam! Mijne kop staat daar nu niet naar. Mensjes met spleetogen staren me aan. Fascineert mijn blauwe polo hen: WTC Lambroek – Lourdes 2014! Een blonde madam, met een bloesje dat teveel blootgeeft, schudt me echt wakker. Patje duikt op… ‘sigaarke roken, man’!

Iets wat op een nachtwaker lijkt, schuddebolt wanneer hij me ziet. Zie ik er dan zo slecht uit na 8 dagen fietsen? Ben ik een buitenaards wezen?

Wil je weten hoe ik me voel? Alleen al de gedachte dat Lourdes nu echt dichterbij komt, maakt me onzeker. Ik weet wat er ‘ons’ vandaag te wachten staat. Met de nodige angst kijk ik voor me uit naar opnieuw een beklimming. Heuvels zijn bergen geworden. Freddy is Fredje… Ik was nooit een klimmer! Nooit en zal het ook nooit worden. Bergaf haat ik omdat ik weet dat het daarna opnieuw van dat is…

Herman vraagt me om te genieten! Hoe doe je dat, Herman? Fysiek en mentaal moet ik me heruitvinden… Mijn PC opladen, kost nauwelijks moeite. Mezelf? Nog drie keer moet ik mijn pijngrens verleggen. Vraag is of ik dat kan. Mijn benen doen pijn, mijn rug speelt op! In mijn hoofd zegt er iets ja en iets nee! Ik weet het echt niet meer. Ik schakel de modus ‘automatische piloot’ in. Vanaf km 0 begint het aftellen… Iedere stop is een verademing én beproeving. Ik geraak steeds moeilijker in gang.

Was ik nu maar al in Marmande! Daarna Nogaro en dan… de hemel zien in Lourdes!

Sorry wanneer ik jullie met dit schrijven verveel.

Opa heeft het even heel moeilijk. De herinnering aan dat kleine ventje in die couveuse… Ik draag het nog drie dagen met me mee. Tot vanavond! Hopelijk staat mijn moreel dan op zonnig!

Freddy

Een avond in Périgueux!

Zwoel… pas ‘s avonds komt men echt tot leven! De restaurantterrassen zitten eivol! Fietsen allerhande sieren de stad… Le Tour de France komt zaterdag naar Périgueux! Wij klopten Nibali en co en waren er eerder…

Ik heb me, na het eten, met Carine in de bar gezet! De rest van het team slaapt of probeert te slapen. Het internet geraakt niet tot op de 2de verdieping… zonde voor een hotel met 3 sterren!

De verkenning van de trip naar Marmande zit er ook op! ‘t Is meteen, kort na het vertrek, opnieuw van dat… schakelen naar de kleinste versnellingen! Kon ook moeilijk anders! Om Périgueux te bereiken, serveerde men een duik van een 10-tal kilometer! Morgen betalen we de rekening cash. Tijdens de rit van morgen staat Périgord centraal. Foie gras lees je op menig bord. Lekker, maar nu niet aan ons besteed. Ik at vanavond escalope met pasta milanese. Men zou het me anders eens moeten voorschotelen…

Terug naar de rit van vandaag. De ‘drie musketiers’ – Patje, Ronny & Beeckie’ – gaven opnieuw van jetje…

Een greep uit de quotes van de laatste dagen.

Wat is de naam van dat kasteel? ‘Ouvert pour la publique!’

Grupetto: ‘Ik stap vandaag op de bus. Kom ik na zes uur binnen, dan ben ik buiten tijd’

Regen: ‘De fontein in Saint-Junien verwarren met regen… het overkwam een Lambroeker’

Trappist: ‘Hoe meer ik er drink… hoe beter ik bergop kan’

Bergen: ‘Bergaf zie ik alles, bergop niets! Piepedood, zeker!’

Woensdag naar Marmande via Bergerac! Mooie panorama’s! Hopelijk veranderen ze niet opnieuw in ‘panodrama’s!

Vandaag geen super in de tank! Benen onvoldoende hersteld van een dag zwaar labeur op weg naar Saint-Junien!

Eens goed dodo doen en het is morgen hopelijk opnieuw in orde. Al vrees ik er voor! Vandaag was het op een bepaald moment 32°! De hitte is duidelijk niet mijn beste vriend… Zou een knipoog volstaan om daar verandering in te brengen?

Tot morgenvroeg! Rit 9, nog 3 te gaan! Lourdes komt steeds dichterbij!

Freddy