2014 Massemen - Lourdes

De zon scheen toen we Marmande verlieten, maar snel werden we met een grijs wolkendek geconfronteerd. Het bleef zwoel, maar de zon verstopte zich!

Pech? Het boezemde ons schrik in. Op twee lekke banden en een paar omleidingen na, bleven we gespaard van tegenslagen. Vandaag kregen we de volle lading… De rit verliep vlot, te vlot wellicht!

Een eerste stop hadden we voorzien in de schaduw van een kerk, links van de weg. De begeleiders kozen, geen verwijt overigens, voor een andere locatie. Ondergetekende schoof uit op los zand en keien. Gevolg: knie opengereten. Dit akkefietje kon de pret niet bederven. Vol goede moed reden we verder. Bergop en bergaf. Geen spitse puisten meer tot de tweede stop, de parking van de ‘Franse boerenbond’. Harde ondergrond, men weet maar nooit. Het slot was iets pittiger. Opnieuw sloeg het noodlot toe toen Geert en Beeckie in elkaar haakten. Bij Geert beperkt het zich tot een ‘blauwe sterre’ op de bil. Beeckie haalde knie en elleboog open. Na die twee tuimelpertes zat de schrik er goed in. Geen twee zonder drie, weet je wel! We bereikten Hotel Solenca in Nogara zonder verdere builen en blutsen. Té vroeg weliswaar, de kamers waren pas klaar om 15 uur. We paarden het nuttige aan het aangename… rode wijn mét hapjes!

Met Geert en Ivan, die het emotioneel zeer moeilijk heeft, verkende ik de slotrit! We rijden van Nogaro naar Risque. Een 12-tal best pittige kilometers met enkele stevige beklimmingen. Daarna wordt het rustiger… al is dat in de Midi-Pyrenées zeer relatief. Na 35km gaan we een eerste keer in de remmen. Lourdes is dan nog een 55-tal kilometer… Hoe we gaan reageren wanneer we het eerste bordje ‘LOURDES’ zien, weet ik niet.

Samen hebben we deze klus bijna geklaard. Samen… onze ketting was zo sterk als de zwakste schakel. Hoe ik in Lourdes ga reageren, weet ik niet. Er wacht een onthaalcomité… Wie? Rita, Audrey, Lea en Ginette zijn zekerheden. Onze begeleiders zullen een erehaag vormen. Mijn kinderen zien, zal pieken! Zij weten waarom. Zij weten hoe zwaar ik in deze onderneming investeerde. Lijf en leden werden niet gespaard. Mag ik fier zijn als ik het haal? Mag ik iedereen nu al danken welke er een steentje toe bijdroeg. YES WE CAN! Zeker weten.

Freddy

Goeie morgen,

Deze jongen is tot rust gekomen. Ja, ik heb getwijfeld! Zeker na dag 2! Toen heb ik alle sterren van de hemel in eens zien passeren. Dag 3 draaiden mijn benen vierkant! Waar het ook maar kon, ben ik steun gaan zoeken. Steeds weer kwam ik bij die twee kleine parels terecht! Breed lachend, kijken ze me nu al ruim 1000km recht in de ogen. Nog even doorbijten, opa!

Vandaag rijden we het departement Lot(te)-Garonne door. Met voor elk wat wils. Een ‘lac’, een kasteel, foie gras, meloenen… Frankrijk is een mooi land, maar dat wisten jullie al. Wat me opvalt, is de rust welke er in de dorpjes is. Men komt er nauwelijks een kat tegen.

Net als iedere morgen ben ik ook vandaag om 6.15 uur opgestaan. Mijn eerste daad is even gaan kijken of de fietsen heelhuids de nacht zijn doorgekomen. Zijn onze volgwagens nog intact?

Vandaag rijden we de voorlaatste rit. Morgen is er de blijde intrede in Lourdes. Het was ooit zo ver af en nu plots zo dicht bij. Ik ben fier dat ik voorzitter mag zijn van zo een schitterende club. Deze reis bracht ons allen veel dichter bij elkaar. Eendracht was macht! Wanneer er zich alweer een kuitenbijter aandiende, was het goed te weten dat er een engelbewaarder waakte. Iedereen voelde de pijn, maar verbeet het om anderen te helpen. We hebben bergen verzet met vriendschap, clubliefde en gedrevenheid als componenten.

Morgen laten we de emoties de vrije loop. Het warme welkom dat ons in Lourdes wacht, ontroert me nu al. De ‘high five’ na iedere rit wordt steeds intenser. Gisteren zag ik tranen bij een harde bink. Ook hij heeft een rekening openstaan. Belofte maakt schuld. Dit moest ik doen omdat er zoveel loze beloften de wereld worden ingestuurd. Het besef dat ik dit nooit alleen had gerealiseerd, betekent dat iedereen welke bij dit project was betrokken een plaats in mijn hart heeft ingenomen.

@ Evelien, mijn lieve dochter!

Het bericht dat je me stuurde voor ik vertrok, heb ik iedere dag herlezen.

1.6.2009… de dag die alles veranderde, die alle vanzelfsprekendheden wegnam. Die dag vertrokken we voor een lange reis… elk apart en toch samen.

Pap, jij wil afrekenen met de demonen van die dag. Dat siert je. Dat Bas je mentale reisgezel mag zijn, is een eer.

25.7.2014 wordt memorabel. De dag waarop we inzien dat de reis de bestemming is.

Tot vanavond!

Freddy