2014 Massemen - Lourdes

Périgueux-Marmande, 115km! Hotel Campanile!

Mijn humeur is beter, dan toen ik vanmorgen Périgueux verliet! Ik weet niet wat het was… Plots bekeek ik alles door een donkere bril… Met mijn tanden kon ik hout klieven. Angst om wat zich zou aandienen misschien? De warmte? De hellingen? Alles werkte op mijn zenuwen… Moe worden zeker! Moe zijn… ik geef het graag toe!

We verlieten Périgueux richting Bergerac! Eerst wat bergaf en dan plots boem-patat serieus bergop… De eerste keer schakelen naar de kleinste versnelling (39×28). Daarna via een D-weg op en af. Het treintje bolde goed. In Saint-Georges de Montclar knepen we na 37km de remmen dicht. Opnieuw een stop in een groen en mooi decor. Vandaar naar de agglomeratie van Bergerac… De route nationale, de brug naar de D933, viel mee!

MONBAZILLAC! Château, degustatie… Bedankt, nu niet! De ‘caves’ niet te tellen op de vingers van één hand! Een spitse puist schoof men voor de wielen. In Rouffignac de Sigoules, net voorbij de top van die col, ademde alles geel, groen, wit en bolletjes uit! De TOUR de FRANCE! We volgden het traject dat de renners vrijdag ook volgen! De laatste 30km reden we over een Vlaamse Ardennen-traject! Op en af, maar te doen! Krampen hinderden Patje even… Johan en Geert blijven hinder ondervinden van pijnlijke voeten. Wie niets voelt, steekt de vinger op!

Inmiddels staan er meer dan 1000km op de teller. Nog 2 ritten te gaan… Morgen rijden we naar Nogaro! Nogaro? Ik geef graag toe dat ik er nog nooit van hoorde voor ik aan deze reis begon. Verkennen, doe ik opnieuw! Niets laat ik aan het toeval over.

Men voorspelt de komende dagen opnieuw onweer! Hopelijk valt het mee! Deze voormiddag was het warm, maar doenbaar! Na de middag klom het kwik op tot 32°! Toen het echt bloedheet werd, hadden we al een douchke gepakt.

Tot morgen!

Freddy

Hotel Mercure Centre Périgueux! 6.30 uur!

Ik zoek de bar op…

‘Internet werkt niet op de kamer’, kaatst een overijverige ‘tetteraar’ terug. ‘Bizar’, probeert ze de schijn op te houden dat er niet echt een probleem is. ‘We duiken de kelder in’, is de volgende uitsmijter. Wat kan het mij ook schelen.

Nee, madam! Mijne kop staat daar nu niet naar. Mensjes met spleetogen staren me aan. Fascineert mijn blauwe polo hen: WTC Lambroek – Lourdes 2014! Een blonde madam, met een bloesje dat teveel blootgeeft, schudt me echt wakker. Patje duikt op… ‘sigaarke roken, man’!

Iets wat op een nachtwaker lijkt, schuddebolt wanneer hij me ziet. Zie ik er dan zo slecht uit na 8 dagen fietsen? Ben ik een buitenaards wezen?

Wil je weten hoe ik me voel? Alleen al de gedachte dat Lourdes nu echt dichterbij komt, maakt me onzeker. Ik weet wat er ‘ons’ vandaag te wachten staat. Met de nodige angst kijk ik voor me uit naar opnieuw een beklimming. Heuvels zijn bergen geworden. Freddy is Fredje… Ik was nooit een klimmer! Nooit en zal het ook nooit worden. Bergaf haat ik omdat ik weet dat het daarna opnieuw van dat is…

Herman vraagt me om te genieten! Hoe doe je dat, Herman? Fysiek en mentaal moet ik me heruitvinden… Mijn PC opladen, kost nauwelijks moeite. Mezelf? Nog drie keer moet ik mijn pijngrens verleggen. Vraag is of ik dat kan. Mijn benen doen pijn, mijn rug speelt op! In mijn hoofd zegt er iets ja en iets nee! Ik weet het echt niet meer. Ik schakel de modus ‘automatische piloot’ in. Vanaf km 0 begint het aftellen… Iedere stop is een verademing én beproeving. Ik geraak steeds moeilijker in gang.

Was ik nu maar al in Marmande! Daarna Nogaro en dan… de hemel zien in Lourdes!

Sorry wanneer ik jullie met dit schrijven verveel.

Opa heeft het even heel moeilijk. De herinnering aan dat kleine ventje in die couveuse… Ik draag het nog drie dagen met me mee. Tot vanavond! Hopelijk staat mijn moreel dan op zonnig!

Freddy