Blog Image

2014 Massemen - Lourdes

Met de fiets van Massemen naar Loudes van 15 juli 2014 tot 28 juli 2014

Op 1 juni 2009 werd Bas De Grauwe, mijn eerste kleinkind, geboren. Met mijn vrouw Carine en clublid Marc Verleysen verkende ik op dat moment een fietsvakantie in de champagnestreek. Die dag hadden we er al enkele degustaties opzitten en genoten we van een overheerlijk etentje. ‘Freddy, proficiat, je bent opa van Bas’, liet mijn schoonzoon Wim weten. Mijn dochter Evelien zou in augustus bevallen… Basje was veel te vroeg op de afspraak. Er waren nogal wat complicaties. Basje vocht voor zijn leven en ik trok met mijn diepgelovige moeder naar Oostakker-Lourdes! Met tranen in de ogen heb ik de bedevaart rond de grot gedaan. Basje redde het en of we daar blij mee zijn.
Tussen Kerst en Nieuwjaar 2012 liet Basje weten: ‘Opa, ik word grote broer’. Angst sloeg me om het hart. ‘Laat Evelien en Wim deze keer gespaard blijven, smeekte ik. Als alles naar wens verloopt, rijd ik met de fiets naar Lourdes!’ Renée werd op 6 augustus 2013 geboren. Het is een wolk van een kleindochter. Belofte maakt schuld.
Mijn trip naar Lourdes staat volledig in het teken van mijn kleinkinderen, kinderen en al wie me dierbaar is.
Begin januari haalde ik de fiets van stal. Met tranen in de ogen sloot ik het eerste tochtje van 25km af. Vorige week reed ik de Toprit 100km. In de Vlaamse Ardennen zag ik sterretjes, maar ik beet door. Iedere keer ik het moeilijk heb, denk ik aan Basje in de couveuse. Basje heeft gevochten als een leeuw om te overleven en dat zal ik ook doen op weg naar Lourdes.
Dit is mijn verhaal, maar ik ben er me van bewust dat ook Ivan, Willy, Geert en Laura, Patrick, Ronny en Johan een bijzondere reden hebben om aan deze bedevaart te beginnen.
Samen kunnen we het aan.

Freddy

Massemen-Lourdes, 1203km!

Onze reis Posted on 25 Jul, 2014 17:28:33

Yessssssssssssssssssssssssss! We hebben het voor mekaar! We vertrokken in Nogarao met goede moed. Kon het ons wat schelen dat men meteen wat kuitenbijters serveerde. Op eentje komt het niet meer aan… Het zonnetje verstopte zich lang en dat was maar goed ook. In Franqueville stopten we een eerste keer na 36km… wisten wij veel dat 10km verder de rit van de Tour de France begon. Sorry Vincenzo Nibali dat we niet eens langs zijn gekomen! We hadden een afspraak met Maria… en vrouwen laat je niet wachten. Op deze fantastische reis kwamen we toch wel Freddy Plehiers tegen zeker. Plots een belletje… Fred rijden jullie op de D935? Inderdaad… luttele tellen later een knuffel! De wereld is klein!

Op een zucht van Tarbes haalden we een laatste keer de picknicktafel boven… geen enkele begeleider zal er morgen rouwig om zijn als het niet meer moet. Het was tijdens de rit opvallend stil… het eerste bordje LOURDES miste zijn effect niet! ‘We zijn er bijna’, fluisterde Johan me in het oor. Op 2km van de ‘grot’ trok ik mijn t-shirt van Bas en Renée aan! Enkel met dit t-shirt aan is mijn missie geslaagd. Het onthaal was overweldigend. Audrey was de orkestmeester. ‘Yes you can’, was de boodschap van mijn kleinkinderen doorgegeven door Kevin en Evelien. Yes… opa heeft het geklaard met de hulp van echte vrienden. Geert en Ivan waren mijn engelbewaarders… Moed inspreken en weten dat er nooit een antwoord komt, is straf.

Waar plaats ik deze trip in de rijke geschiedenis van onze club? 11 dagen fietsen is niet min. Net zo min 11 dagen op elkaars lip leven simpel is. Geven en nemen ligt dan doorlopend in een balans. Wij hielden die balans perfect in evenwicht omdat iedereen wou dat deze missie zou slagen.

Na de begroeting door onze supporters volgde er een WTCL-moment met ooooooooooo’s in een brasserie in de schaduw van de grot. Die momenten koester ik. Opnieuw hebben we bewezen dat we heel groot kunnen zijn in kleine dingen. Lourdes sla ik op in mijn geheugen. Voor eeuwig en altijd zijn ze synoniem voor Bas en Renée, voor Evelien en Wim, Kevin en Brecht! 1.6.2009, de geboorte van Bas, veranderde alles! Dankbaar om de vele mooie momenten schuif ik vanavond aan voor de ‘kaarsjesprocessie’! Pas dan is mijn belofte helemaal ingelost.

Duizendmaal dank aan de vele mensen, die ons in woord en daad steunden. Deze welke ik niet hoorde… ook bedankt! Weten dat jullie de blog volgden volstaat… en bevestigt dat het jullie interesseerde! Of er morgen een blog is, weet ik niet! Wat brengt de avond? De nacht? Wie weet wat er op me afkomt? De focus staat nu reeds op normaal…

Freddy



LOURDES!

Onze reis Posted on 25 Jul, 2014 07:11:56

Goeie morgen,

Deze jongen had niet zijn beste nacht en daar zijn verschillende redenen voor. Knie en rug doen pijn, maar er is meer. Emoties overvallen de groep. ‘We zijn er bijna’, zong Laura gisteren tijdens de rit naar Nogaro. We zijn er bijna. Na wat gisteren gebeurde, weiger ik nu al victorie te kraaien. Vandaag zal ik nog meer dan de dagen er voor opletten. Nu mag het niet meer fout gaan.

Gisterenavond zaten we opnieuw samen in de bar. Die avond was gelijk aan vele andere en toch weer niet. Een mail van mijn zoon Kevin maakte me stil. Toen mijn schoonzoon Wim Basje doorgaf, was het hek helemaal van de dam. ‘Dag, opa! Morgen een dikke duim, opa’, riep Basje me toe. Geert hield het aan tafel niet droog. Ivan vreest de confrontatie met Lourdes! Na iedere rit valt hij me snikkend in de armen. Ik weet waarom dit voor Ivan zo een belangrijke trip is. Omschrijven in woorden wat Ivan tijdens deze reis voor ons betekende, kan ik niet. Kilometerslang reed Ivan op kop, hij was de gids. En het heeft gebotst ook met ondergetekende. Ivan blijft zijn eigenzinnige zelf. Dat hét gelijk niet bestaat, heeft Ivan inmiddels begrepen. Ivan is een kerel met een koekenbroden hart. Ik zal er zijn op weg naar Lourdes, Ivan! Samen kraken we harde noten. Duizendmaal, bedankt! Johan, Ronny, Patrick, Willy, Geert en Laura wil ik bedanken voor de kameraadschap en het wederzijds respect. Onze ketting was één sterke schakel! Merci!

Met Lourdes in zicht wil ik de vele supporters, die dagelijks een bericht stuurden, bedanken. De groep reageerde telkens enthousiast wanneer ik het voorlas. Bedankt Christine en Lotte, Carine en Dirk! Bedankt ook aan de vrouwen van de fietsers op het thuisfront. Zonder jullie steun hadden we dit niet gered. Last but not least dank ik mijn Carine. De voorbije zes maanden was ik niet de meest gezellige partner. Lourdes werd een obsessie… Als ik weer eens thuiskwam van een training welke tegenviel, was ik niet te genieten. Samen hebben we naar deze reis toegeleefd. In de polders van Blankenberge heb ik gevochten tegen de natuurelementen, maar vooral tegen mezelf. Als ik in de zetel plofte, was jij er om me te steunen. Merci, muis! Ik sta bij jou in het krijt.

Nu ontbijten en dan de baan op. Alweer… 11 dagen een vast ritueel. Als voorzitter ben ik fier. Heel fier op een schitterende club. Tot vanavond in Lourdes! Wat een heerlijke gedachte.

Freddy