Yessssssssssssssssssssssssss! We hebben het voor mekaar! We vertrokken in Nogarao met goede moed. Kon het ons wat schelen dat men meteen wat kuitenbijters serveerde. Op eentje komt het niet meer aan… Het zonnetje verstopte zich lang en dat was maar goed ook. In Franqueville stopten we een eerste keer na 36km… wisten wij veel dat 10km verder de rit van de Tour de France begon. Sorry Vincenzo Nibali dat we niet eens langs zijn gekomen! We hadden een afspraak met Maria… en vrouwen laat je niet wachten. Op deze fantastische reis kwamen we toch wel Freddy Plehiers tegen zeker. Plots een belletje… Fred rijden jullie op de D935? Inderdaad… luttele tellen later een knuffel! De wereld is klein!

Op een zucht van Tarbes haalden we een laatste keer de picknicktafel boven… geen enkele begeleider zal er morgen rouwig om zijn als het niet meer moet. Het was tijdens de rit opvallend stil… het eerste bordje LOURDES miste zijn effect niet! ‘We zijn er bijna’, fluisterde Johan me in het oor. Op 2km van de ‘grot’ trok ik mijn t-shirt van Bas en Renée aan! Enkel met dit t-shirt aan is mijn missie geslaagd. Het onthaal was overweldigend. Audrey was de orkestmeester. ‘Yes you can’, was de boodschap van mijn kleinkinderen doorgegeven door Kevin en Evelien. Yes… opa heeft het geklaard met de hulp van echte vrienden. Geert en Ivan waren mijn engelbewaarders… Moed inspreken en weten dat er nooit een antwoord komt, is straf.

Waar plaats ik deze trip in de rijke geschiedenis van onze club? 11 dagen fietsen is niet min. Net zo min 11 dagen op elkaars lip leven simpel is. Geven en nemen ligt dan doorlopend in een balans. Wij hielden die balans perfect in evenwicht omdat iedereen wou dat deze missie zou slagen.

Na de begroeting door onze supporters volgde er een WTCL-moment met ooooooooooo’s in een brasserie in de schaduw van de grot. Die momenten koester ik. Opnieuw hebben we bewezen dat we heel groot kunnen zijn in kleine dingen. Lourdes sla ik op in mijn geheugen. Voor eeuwig en altijd zijn ze synoniem voor Bas en Renée, voor Evelien en Wim, Kevin en Brecht! 1.6.2009, de geboorte van Bas, veranderde alles! Dankbaar om de vele mooie momenten schuif ik vanavond aan voor de ‘kaarsjesprocessie’! Pas dan is mijn belofte helemaal ingelost.

Duizendmaal dank aan de vele mensen, die ons in woord en daad steunden. Deze welke ik niet hoorde… ook bedankt! Weten dat jullie de blog volgden volstaat… en bevestigt dat het jullie interesseerde! Of er morgen een blog is, weet ik niet! Wat brengt de avond? De nacht? Wie weet wat er op me afkomt? De focus staat nu reeds op normaal…

Freddy