Goeie morgen,

Deze jongen is tot rust gekomen. Ja, ik heb getwijfeld! Zeker na dag 2! Toen heb ik alle sterren van de hemel in eens zien passeren. Dag 3 draaiden mijn benen vierkant! Waar het ook maar kon, ben ik steun gaan zoeken. Steeds weer kwam ik bij die twee kleine parels terecht! Breed lachend, kijken ze me nu al ruim 1000km recht in de ogen. Nog even doorbijten, opa!

Vandaag rijden we het departement Lot(te)-Garonne door. Met voor elk wat wils. Een ‘lac’, een kasteel, foie gras, meloenen… Frankrijk is een mooi land, maar dat wisten jullie al. Wat me opvalt, is de rust welke er in de dorpjes is. Men komt er nauwelijks een kat tegen.

Net als iedere morgen ben ik ook vandaag om 6.15 uur opgestaan. Mijn eerste daad is even gaan kijken of de fietsen heelhuids de nacht zijn doorgekomen. Zijn onze volgwagens nog intact?

Vandaag rijden we de voorlaatste rit. Morgen is er de blijde intrede in Lourdes. Het was ooit zo ver af en nu plots zo dicht bij. Ik ben fier dat ik voorzitter mag zijn van zo een schitterende club. Deze reis bracht ons allen veel dichter bij elkaar. Eendracht was macht! Wanneer er zich alweer een kuitenbijter aandiende, was het goed te weten dat er een engelbewaarder waakte. Iedereen voelde de pijn, maar verbeet het om anderen te helpen. We hebben bergen verzet met vriendschap, clubliefde en gedrevenheid als componenten.

Morgen laten we de emoties de vrije loop. Het warme welkom dat ons in Lourdes wacht, ontroert me nu al. De ‘high five’ na iedere rit wordt steeds intenser. Gisteren zag ik tranen bij een harde bink. Ook hij heeft een rekening openstaan. Belofte maakt schuld. Dit moest ik doen omdat er zoveel loze beloften de wereld worden ingestuurd. Het besef dat ik dit nooit alleen had gerealiseerd, betekent dat iedereen welke bij dit project was betrokken een plaats in mijn hart heeft ingenomen.

@ Evelien, mijn lieve dochter!

Het bericht dat je me stuurde voor ik vertrok, heb ik iedere dag herlezen.

1.6.2009… de dag die alles veranderde, die alle vanzelfsprekendheden wegnam. Die dag vertrokken we voor een lange reis… elk apart en toch samen.

Pap, jij wil afrekenen met de demonen van die dag. Dat siert je. Dat Bas je mentale reisgezel mag zijn, is een eer.

25.7.2014 wordt memorabel. De dag waarop we inzien dat de reis de bestemming is.

Tot vanavond!

Freddy