Vallen en opstaan!

Met de fiets van Massemen naar Loudes van 15 juli 2014 tot 28 juli 2014

Op 1 juni 2009 werd Bas De Grauwe, mijn eerste kleinkind, geboren. Met mijn vrouw Carine en clublid Marc Verleysen verkende ik op dat moment een fietsvakantie in de champagnestreek. Die dag hadden we er al enkele degustaties opzitten en genoten we van een overheerlijk etentje. ‘Freddy, proficiat, je bent opa van Bas’, liet mijn schoonzoon Wim weten. Mijn dochter Evelien zou in augustus bevallen… Basje was veel te vroeg op de afspraak. Er waren nogal wat complicaties. Basje vocht voor zijn leven en ik trok met mijn diepgelovige moeder naar Oostakker-Lourdes! Met tranen in de ogen heb ik de bedevaart rond de grot gedaan. Basje redde het en of we daar blij mee zijn.
Tussen Kerst en Nieuwjaar 2012 liet Basje weten: ‘Opa, ik word grote broer’. Angst sloeg me om het hart. ‘Laat Evelien en Wim deze keer gespaard blijven, smeekte ik. Als alles naar wens verloopt, rijd ik met de fiets naar Lourdes!’ Renée werd op 6 augustus 2013 geboren. Het is een wolk van een kleindochter. Belofte maakt schuld.
Mijn trip naar Lourdes staat volledig in het teken van mijn kleinkinderen, kinderen en al wie me dierbaar is.
Begin januari haalde ik de fiets van stal. Met tranen in de ogen sloot ik het eerste tochtje van 25km af. Vorige week reed ik de Toprit 100km. In de Vlaamse Ardennen zag ik sterretjes, maar ik beet door. Iedere keer ik het moeilijk heb, denk ik aan Basje in de couveuse. Basje heeft gevochten als een leeuw om te overleven en dat zal ik ook doen op weg naar Lourdes.
Dit is mijn verhaal, maar ik ben er me van bewust dat ook Ivan, Willy, Geert en Laura, Patrick, Ronny en Johan een bijzondere reden hebben om aan deze bedevaart te beginnen.
Samen kunnen we het aan.

Freddy

Vallen en opstaan!

Onze reis

De zon scheen toen we Marmande verlieten, maar snel werden we met een grijs wolkendek geconfronteerd. Het bleef zwoel, maar de zon verstopte zich!

Pech? Het boezemde ons schrik in. Op twee lekke banden en een paar omleidingen na, bleven we gespaard van tegenslagen. Vandaag kregen we de volle lading… De rit verliep vlot, te vlot wellicht!

Een eerste stop hadden we voorzien in de schaduw van een kerk, links van de weg. De begeleiders kozen, geen verwijt overigens, voor een andere locatie. Ondergetekende schoof uit op los zand en keien. Gevolg: knie opengereten. Dit akkefietje kon de pret niet bederven. Vol goede moed reden we verder. Bergop en bergaf. Geen spitse puisten meer tot de tweede stop, de parking van de ‘Franse boerenbond’. Harde ondergrond, men weet maar nooit. Het slot was iets pittiger. Opnieuw sloeg het noodlot toe toen Geert en Beeckie in elkaar haakten. Bij Geert beperkt het zich tot een ‘blauwe sterre’ op de bil. Beeckie haalde knie en elleboog open. Na die twee tuimelpertes zat de schrik er goed in. Geen twee zonder drie, weet je wel! We bereikten Hotel Solenca in Nogara zonder verdere builen en blutsen. Té vroeg weliswaar, de kamers waren pas klaar om 15 uur. We paarden het nuttige aan het aangename… rode wijn mét hapjes!

Met Geert en Ivan, die het emotioneel zeer moeilijk heeft, verkende ik de slotrit! We rijden van Nogaro naar Risque. Een 12-tal best pittige kilometers met enkele stevige beklimmingen. Daarna wordt het rustiger… al is dat in de Midi-Pyrenées zeer relatief. Na 35km gaan we een eerste keer in de remmen. Lourdes is dan nog een 55-tal kilometer… Hoe we gaan reageren wanneer we het eerste bordje ‘LOURDES’ zien, weet ik niet.

Samen hebben we deze klus bijna geklaard. Samen… onze ketting was zo sterk als de zwakste schakel. Hoe ik in Lourdes ga reageren, weet ik niet. Er wacht een onthaalcomité… Wie? Rita, Audrey, Lea en Ginette zijn zekerheden. Onze begeleiders zullen een erehaag vormen. Mijn kinderen zien, zal pieken! Zij weten waarom. Zij weten hoe zwaar ik in deze onderneming investeerde. Lijf en leden werden niet gespaard. Mag ik fier zijn als ik het haal? Mag ik iedereen nu al danken welke er een steentje toe bijdroeg. YES WE CAN! Zeker weten.

Freddy